یکی از تعاریف متعدد رسانه ، بیان خواسته ها انتظارت و دیدگاه های افکار عمومی و شهروندان از سوی وسایل ارتباط جمعی مانند روزنامه ها ، خبرگزاریها ، رادیو و تلوزیون و دیگر امکانات ارتباطی است که توسط مدیران رسانه ها اداره میشود. رسانه ها به نوعی نماینده افکار عمومی نیز شناخته میشوند و وظیفه دارند تا صدای جامعه خود باشند. اما نگاهی به وضعیت رسانه های استان و میزان انعکاس مشکلات جامعه در این رسانه ها وضعیت تاسف باری را به وجود می آورد.
صنعت تبریز ، در حالی که تا چند سال قبل تعداد رسانه‌های استانی در آذربایجان شرقی، از تعداد انگشتان دو دست هم فراتر نمی‌رفت و اغلب رسانه‌های فعال اعم از خبرگزاری یا روزنامه در قالب نمایندگی‌های خبری فعالیت می‌کردند. اما در سال‌های گذشته و به دنبال تمایل مسئولان فرهنگی به گسترش فضای رسانه‌ای، رسانه‌های متعددی در تبریز یا شهرهای دیگر آذربایجان شرقی آغاز به کار کردند. به نحوی که در حال حاضر و بنا بر اعلام مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان بیش از ۳۱۰ رسانه در استان مجوز فعالیت دارند. این اعداد و ارقام جالب توجه، این انتظار بجا را ایجاد می‌کند که فضای اطلاع‌رسانی گسترده‌ای در استان پدید آید و بر اساس آن، کوچک‌ترین رویدادهای خبری نیز از چشم رسانه‌های استانی پنهان نماند. واقعیت این که بخش زیادی از عملکرد رسانه‌های استان شامل انعکاس عملکرد روابط عمومی‌های مختلف ادارات یا کپی‌برداری از رسانه‌های دیگر است. این واقعیت را می‌شود با مرور یک هفته‌ای عملکرد رسانه‌های الکترونیک و چاپی استان مشاهده کرد. در آن سوی جامعه هدف یعنی شهروندانی که باید مخاطبان اصلی رسانه ها باشند فضای دیگری رقم می خورد. شهروندان چندان به رسانه های استان اعتماد ندارند و برای حل مسائل و مشکلات خود دست به دامن رسانه ها نمیشوند. در یکی از نمونه های بارز که در هفته های اخیر در تبریز با بی تفاوتی رسانه ها از یک سو و بی اعتمادی مردم به قدرت رسانه ها در این شهر رخ داد، موضوع جمع آوری نزدیک به ۲۵۰۰ پل فلزی متعلق به شهروندان از سوی شهرداری بود که مسئولان شهری آنها را غیر ضروری ، غیر استاندارد و غیر مجاز و مزاحم تشخیص داده بودند. این پل های فلزی برای امکان تردد بر روی کانالهای روباز شهری و با هزینه خود شهروندان تهیه شده بودند اما با تصمیم مسئولان شهری و به یکباره این پلها از شهر جمع آوری شدند. شهروندان زیادی با این تصمیم دچار مشکل شدند. عده ای حتی امکان پارک خودرو در پارکینگ منزلشان را پیدا نکردند و خودروها در خیابان ماند. تعدادی امکان تردد آسان به خانه خود را پیدا نکردندو تعدادی هم امکان حرکت ویلچرهای بیماران خود را از منزل از دست دادند.
شهروندان بسیاری برای حل مشکل خود به شهرداریها مراجعه کرده وبه مسئولان نامه نگاری کردند تا چاره ای برای خود پیدا کنند.اما این اتفاق در بی توجهی رسانه ها رخ داد. شهروندان هم به رسانه ها برای حل مشکل خود بی اعتماد بودند و در نتیجه چاره کار خود را در همان مراجعه به ادارات و نامه نگاری به مسئولان دیدند.
متاسفانه داستان رسانه های استان موضوع خود گویی و خود خندی شده و در میان آحاد جامعه موقعیت چندانی برای رسانه ها وجود ندارد.رسانه هایی که نمی توانند اقبال عمومی را همراه خود کرده و بیشتر به تریبون مسئولان مبدل می شوند تا شاید در این میان حامیان مالی برای خود پیدا کنند.
سید مرتضی احمدپور – روزنامه نگار